Ο αυθόρμητος άνθρωπος εκφράζει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του χωρίς ενδοιασμούς. Ό,τι του ‘ρχεται δηλαδή. Κι άμα πει χοντράδα οι άλλοι πρέπει να πουν άχου μωρέ είναι αυθόρμητος δεν πειράζει, όπως κάνουν με κάτι κακομαθημένα παιδάκια που έχουν την αγένεια για εξυπνάδα και καμάρι του γονιού.
Και δε μιλώ για τις χοντράδες που ξεφεύγουν. Οι αυθόρμητες είναι οι άλλες, οι εκ πεποιθήσεως. Εκείνης της πεποιθήσεως που θέλει τα πάντα άκοπα κι αμοντάριστα, λες και πλήρωσαν οι άλλοι άνθρωποι εισιτήριο για να δουν τον εναλλακτικό σου κινηματογράφο.
Ο φανατικός αυθόρμητος είναι κατ’ επιλογή. Και πρόκειται για επίκτητο γνώρισμα, αλλά μεταμφιεσμένο σε έμφυτο. Εκφράζεται χωρίς να ερωτηθεί, χωρίς να τον ρωτήσει κανείς τι σκέφτεται για κάτι που δεν τον αφορά. Γιατί εκεί γίνεται η επίδειξη αυθορμητισμού ή αλλιώς έξαρση. Άμα τον αφορά πάμε σε άλλα χωράφια που λέγονται σχέσεις διαπροσωπικές, και τότε δε μιλάμε για αυθορμητισμούς και περισκέψεις αλλά για την αλήθεια και το ψέμα του ενός στον άλλον, και τέλος πάντων δε μας πέφτει λόγος.
Οι ενδοιασμοί και οι επιφυλάξεις που αποστρέφεται ο αυθόρμητος είναι απλώς η στοιχειώδης αίσθηση να μην προσβάλεις και να μη στεναχωρήσεις. Έλα όμως που η αβάσταχτη ειλικρίνεια και η σημαία της ευθύτητας που υπηρετεί είναι πράματα ανελέητα. Και βολικά. Γιατί σε γλυτώνουν από τη διαδικασία της διαφοροποίησης της συμπεριφοράς σου ανάλογα με το άτομο που έχεις απέναντί σου, με το βαθμό της οικειότητας που σε κάθε περίπτωση έχεις ή δεν έχεις κερδίσει.
Όταν ο αυθορμητισμός δηλώνεται σημαίνει πως έχει ανάγκη να πείσει. Και όχι μόνο για τη γνησιότητα του χαρακτήρα. Συχνά το αυθόρμητο κολλάει δίπλα στην προσέλευση ή και στις εκδηλώσεις του πλήθους. Γιατί βέβαια πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν υφίσταται υποκίνηση, ότι όλα γίνονται αυτοβούλως, κανείς δεν ελέγχει την «αγάπη» ή την «οργή» του «κόσμου». Κοίτα να δεις που τόσοι νοματαίοι συντονίστηκαν αυθορμήτως στην αυθόρμητη αντίδραση που αυθόρμητα επικροτούμε.
Θαύμα κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή