Πάσχα

Πέρασε το Πάσχα. Και τι σου ‘μεινε; Κάτι μισολιωμένα κεριά, μερικά σοκολατένια κουνέλια, πολλά χρωματιστά αυγά και μια ψυχή σωσμένη. Κι αφού καθάρισες με την ψυχή ήρθε η ώρα για το σώμα. Γιατί ακόμα κι αν δεν σ’ άγγιξε το πνεύμα της νηστείας και της αγίας προσευχής, τότε απλώς πέρασες κατευθείαν στην επόμενη πίστα, της αδηφαγίας.

Κι ενώ τα Χριστούγεννα θριαμβεύει η ζάχαρη, το Πάσχα είναι η χαρά του αρνίσιου λίπους, που υπό κανονικές συνθήκες θα αποτελούσε έναν καλό λόγο για να γίνεις χορτοφάγος. Αλλά οι εν λόγω συνθήκες είναι εορταστικές, και το ψυχαναγκαστικό έθιμο της ακόρεστης βουλιμίας καλά κρατεί. Και αφού επιβάλλεται να μην κρατηθείς μακριά από κάθε οικογενειακό τραπέζι που είναι βουτηγμένο στο λάδι και την τσίκνα, νιώθεις σα να σου ‘ρχονται ακάλεστα και παραπανίσια τα κιλά, με τη μυρωδιά και μόνο.

Το κακό μ’ αυτά τα δείπνα της σαρκοβόρου κατάνυξης είναι πως έχουν και πολύ κόσμο. Κοπάδια ολάκερα πάνω στο τραπέζι αλλά και γύρω απ’ αυτό. Και δεν κάθονται ήσυχα-ήσυχα να φάνε, να περάσει η ρημάδα η μέρα, να πάμε σπίτια μας ή να φύγετε απ’ το δικό μας. Πρέπει να γλεντήσουνε κιόλας.

Σε κάθε τέτοιο γλέντι υπάρχουν κάποιοι που διασκεδάζουν πολύ στριφογυρίζοντας ένα τρυπημένο αρνί πάνω από κάτι κάρβουνα. Υποθέτω ότι η συγκεκριμένη αρμοδιότητα αντιστοιχεί σε κάποια αρχηγική διάθεση, οι επί κεφαλής του σουβλίσματος αυτοαποκαλούνται «ψήστες», καμαρώνουν ασταμάτητα σαν για κάποιο κατόρθωμα και θεωρούν υποχρέωσή τους να ενημερώνουν διαρκώς το πλήθος-παρέα για κάθε λεπτομέρεια της φοβερής αποστολής τους.

Αυτή η περίφημη διαδικασία κρατάει πολλές ώρες, συντελείται σε υπαίθριο χώρο, και ακόμα κι όταν βρέχει δεν γλυτώνεις, υπάρχουν τα υπόστεγα. Εκεί μάλιστα είναι χειρότερα, καθότι μικρότερος ο χώρος και η τελευταία γωνία όπου θα μπορούσες να κρυφτείς κατειλημμένη από παιδάκι που καταστρέφει την υπερσύγχρονη παιχνιδολαμπάδα του ή παιδάκι μαζί με μαμά που προσπαθεί να το πείσει «μην τρως το σοκολατένιο κόκορα, θα σου κοπεί η όρεξη» και το παιδάκι κλαίει κι εσύ θες να του κοπεί η γλώσσα αλλά δεν το λες γιατί είναι αμαρτία και κρίμα πάνω που σου συγχωρέθηκαν.

Όλα αυτά γίνονται μετά μουσικής, κακής μουσικής με πολλά κλαρίνα και κάποιοι από τους εορταστές θέλουν να χορέψουν και χορεύουν, άσχημα όμως γιατί έχουν μεθύσει και οι στροφές είναι λιγότερο κομψές κι από του φαγητού που ψήνεται με τον παράδοξο παραδοσιακό τρόπο.

Στο τέλος μεθούν όλοι ή σχεδόν όλοι. Το τραπέζι στρώνεται αργά, η παρέα τρώει το κακοψημένο αρνί μαζί με το πεπτικό του σύστημα που έχει επίσης σουβλιστεί σε μια μικρότερη σκηνή. Όλοι μιλούν πολύ φωναχτά και γελούν ακόμα πιο φωναχτά κι όλο λένε απειλητικά «και του χρόνου». Ε, του χρόνου θα μείνω σπίτι. Και μην έρθετε.