Πολλά πλαστικά σημαιάκια ανεμίζουν τριγύρω κι όχι μόνο όταν έχουμε εθνική γιορτή. Κηρύγματα αρετής, δόξας και τιμής σε τιμή ευκαιρίας, κι έτσι ανεβαίνουν οι πωλήσεις.
Οι έμποροι κουβαλούν από δω κι από κει τους πάγκους τους, συναρμολογούν την εύφλεκτη πραμάτεια τους και τη διαλαλούν με εκκωφαντική περηφάνια. Στοιβάζουν ιδέες και πιστεύω στα καλάθια, μαζί με τα δικά τους φτηνά υλικά, βελτιωμένα μοντέλα σου λένε, πρέπει να τα πάρεις. Αν δεν τα θες σημαίνει πως θες να τα κάψεις, απαπά είσαι κατάπτυστος. Αν τα θες, θα πάρεις όλο το σετάκι, δες την κυρία δίπλα τι ωραία που της πάει, το προβάρει τώρα για την παρέλαση.
Σε τούτα τα παζάρια λοιπόν περίοπτη θέση κατέχει ένα προϊόν στο οποίο οι παντοπώλες βάζουν το ταμπελάκι του πατριωτισμού. Πατάνε πάνω στο κοινό σημείο της καταγωγής, σα να μπορείς στο όνομα της γεωγραφίας να σκάψεις το μυαλό μου και να μου φυτέψεις αυτό που λες εσύ πατρίδα, που όμως δεν είναι κανενός πατρίδα. Ούτε καν δική σου. Γιατί το εμπόρευμά σου δε γίνεται να το ‘χεις και στις προθήκες και στην ψυχή σου.
Και πολύ μίσος βρε παιδί μου. Πώς αντέχεις και το κουβαλάς από πανηγύρι σε πανηγύρι; Πλαστική κατασκευή θα μου πεις, εύκολη στη μεταφορά.
Αλλά τώρα που είπα μίσος, και κείνο τ’ άλλο που έφτιαξες και πουλάς, το παραδίπλα ντε, που το ‘χεις με την επωνυμία «θρησκεία», ε το παράκανες με τη δοσολογία και του φαίνονται οι αντιφάσεις στη ραφή. Δεν θα πείθεις και θα χρειαστεί να κατεβάσεις την τιμή.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι θεσμοί. Α εδώ θα τα πας πολύ καλά, θα κάνεις κι άλλη παραγγελία. Αρκεί να τους πλασάρεις σωστά. Σε κρίση δηλαδή. Και μην κάνεις εκπτώσεις. Σε θέλω αμείλικτο.
Ας πάρουμε ένα εντελώς τυχαίο παράδειγμα από τα ράφια. Οικογένεια. Θα κάνεις τη γνωστή σύγκριση, με τις παλιές καλές εποχές κλπ κλπ –πρόσεχε πώς θα το θέσεις, μη χάσουμε το γυναικείο κοινό. Και μετά ρίχνεις τα διαζύγια. Με ποσοστά να κάνεις κι εντύπωση. Και βγάζεις την ετυμηγορία: οι οικογένειες δεν πρέπει να διαλύονται όταν υπάρχουν παιδιά. Πες το άφοβα. Ευτυχώς τα παιδιά των δυστυχισμένων οικογενειών δεν είναι στο τάργκετ γκρουπ σου.
Το καλό με τις πλαστικές σημαίες είναι πως δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Είναι επιχειρήματα από μόνες τους. Κάθε ιδέα θέλει τη στήριξή της. Οι πλαστικές σημαίες στηρίζονται σε κάτι γελοία καλαμάκια. Κούφια.
Οι έμποροι κουβαλούν από δω κι από κει τους πάγκους τους, συναρμολογούν την εύφλεκτη πραμάτεια τους και τη διαλαλούν με εκκωφαντική περηφάνια. Στοιβάζουν ιδέες και πιστεύω στα καλάθια, μαζί με τα δικά τους φτηνά υλικά, βελτιωμένα μοντέλα σου λένε, πρέπει να τα πάρεις. Αν δεν τα θες σημαίνει πως θες να τα κάψεις, απαπά είσαι κατάπτυστος. Αν τα θες, θα πάρεις όλο το σετάκι, δες την κυρία δίπλα τι ωραία που της πάει, το προβάρει τώρα για την παρέλαση.
Σε τούτα τα παζάρια λοιπόν περίοπτη θέση κατέχει ένα προϊόν στο οποίο οι παντοπώλες βάζουν το ταμπελάκι του πατριωτισμού. Πατάνε πάνω στο κοινό σημείο της καταγωγής, σα να μπορείς στο όνομα της γεωγραφίας να σκάψεις το μυαλό μου και να μου φυτέψεις αυτό που λες εσύ πατρίδα, που όμως δεν είναι κανενός πατρίδα. Ούτε καν δική σου. Γιατί το εμπόρευμά σου δε γίνεται να το ‘χεις και στις προθήκες και στην ψυχή σου.
Και πολύ μίσος βρε παιδί μου. Πώς αντέχεις και το κουβαλάς από πανηγύρι σε πανηγύρι; Πλαστική κατασκευή θα μου πεις, εύκολη στη μεταφορά.
Αλλά τώρα που είπα μίσος, και κείνο τ’ άλλο που έφτιαξες και πουλάς, το παραδίπλα ντε, που το ‘χεις με την επωνυμία «θρησκεία», ε το παράκανες με τη δοσολογία και του φαίνονται οι αντιφάσεις στη ραφή. Δεν θα πείθεις και θα χρειαστεί να κατεβάσεις την τιμή.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι θεσμοί. Α εδώ θα τα πας πολύ καλά, θα κάνεις κι άλλη παραγγελία. Αρκεί να τους πλασάρεις σωστά. Σε κρίση δηλαδή. Και μην κάνεις εκπτώσεις. Σε θέλω αμείλικτο.
Ας πάρουμε ένα εντελώς τυχαίο παράδειγμα από τα ράφια. Οικογένεια. Θα κάνεις τη γνωστή σύγκριση, με τις παλιές καλές εποχές κλπ κλπ –πρόσεχε πώς θα το θέσεις, μη χάσουμε το γυναικείο κοινό. Και μετά ρίχνεις τα διαζύγια. Με ποσοστά να κάνεις κι εντύπωση. Και βγάζεις την ετυμηγορία: οι οικογένειες δεν πρέπει να διαλύονται όταν υπάρχουν παιδιά. Πες το άφοβα. Ευτυχώς τα παιδιά των δυστυχισμένων οικογενειών δεν είναι στο τάργκετ γκρουπ σου.
Το καλό με τις πλαστικές σημαίες είναι πως δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Είναι επιχειρήματα από μόνες τους. Κάθε ιδέα θέλει τη στήριξή της. Οι πλαστικές σημαίες στηρίζονται σε κάτι γελοία καλαμάκια. Κούφια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου