Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Παιδιά κομμουνιστών γονιών



   Κάτι είχα υποψιαστεί μεγαλώνοντας. Σιγουρεύτηκα εκεί γύρω στα τριάντα, εκεί γύρω που άλλα ξεκαθαρίζουν κι άλλα θολώνουν ακόμα περισσότερο.

   Λοιπόν όλα τα παιδιά του κόσμου μαθαίνουν μια πραγματικότητα. Και την πιστεύουν για πραγματικότητα μέχρι που γκουγκλάρουν μικρά κίτρινα λουλούδια. Για μας που είμαστε μια γενιά πίσω υπήρχαν οι εγκυκλοπαίδειες και αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να μπω στο θέμα μου, γιατί στο σπίτι μας είχαμε τη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια που όπως και να το κάνουμε η πραγματικότητα δεν είναι το δυνατό της σημείο.

   Σε μας τα παιδιά των κομμουνιστών γονιών στο σχολείο μάς τα μαθαίνανε όλα λάθος. Που λάθος μας τα μαθαίνανε.

   Εκτός από τους κανόνες του σχολείου οφείλαμε να τηρούμε και άλλους κανόνες του σχολείου που τους μαθαίναμε στο σπίτι. Δε θα ξεχάσω το σοκ μου κάθε φορά που συμμαθητής μαρτυρούσε άλλο συμμαθητή. Απαράδεκτο. Και να σου πω κάτι; Ήταν απαράδεκτο. Βέβαια εμείς εκεί της υπερβολής, για να ζητήσουμε βοήθεια έπρεπε να μας έχουν σακατέψει τουλάχιστον.

   Πολεμικά παιχνίδια δεν μας έφερε ποτέ ο Άγιος Βασίλης, προφανώς ο δικός μας Άγιος Βασίλης είχε άλλους κανόνες από τους Αγιοβασίληδες του συρμού, ενώ ποτέ κομμουνιστής δεν έντυσε το παιδί του καουμπόη για ευνόητους λόγους.

   Εμείς τα παιδιά των κομμουνιστών γονιών χρειαζόμαστε ψυχανάλυση.

   Μάθαμε να διεκδικούμε ό,τι θέλουμε και να νομίζουμε ότι όλα τα μπορούμε κι αν δε μας βγήκε αυτό στην κοινωνία το κρατήσαμε στα προσωπικά κι άντε τώρα να το συνδυάσεις εσύ αυτό με άλυτο οιδιπόδειο.  

   Στο σύμπαν μας δεν υπήρχε κανείς να μας βολέψει σε μια θεσούλα στο δημόσιο, αυτά τ’ ακούγαμε μόνο στα ευρύτερα οικογενειακά τραπέζια και τότε δεν καταλαβαίναμε γατί τσακωνότανε ο μπαμπάς.

   Οι περισσότεροι από μας που ήμασταν παιδιά κομμουνιστών γονιών δεν είμαστε κομμουνιστές. Ξέρουμε όλα όσα δεν είμαστε. Αλλά δεν ξέρουμε τι είμαστε.

6 σχόλια:

  1. Ανάλογη είναι και η εμπειρία μου. Ακόμα, το να 'ζητήσω πράγματα' (ακόμα και επαγγελματικά, αν τα δικαιούμαι πχ) μου είναι τόσο δύσκολο. Η Ελληνική βερσιόν του μαρξισμού-λενινισμού των γωνιών μας έχει μια μαρτυρική χριστιανική προσέγγιση σε ζητήματα αυτοδιάθεσης αλλά μια σχιζοφρενική σαν-νιτσε-σαν-βιλχεμ-ραιχ έπαρση όσο αφορά την αυτοδυναμία. Να εξυπηρετείς τον συνάνθρωπο, αλλά να τον κρίνεις και να βγαίνεις και καλλίτερος. Στρεβλωμένο σύστημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαχααα, εγώ που έχω ένα γονέα κομμουνιστή κι έναν φανατικό χριστιανό ορθόδοξο, τι να πω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ είμαι μια γενιά πίσω... να ακούω από μη-κουμμουνιστές γονείς τις εμπειρίες των κομμουνιστών παππούδων, ότι τους σέρναν στο τμήμα, ότι τους καίγαν βιβλία, ότι τους καρφώναν όταν πηγαίναν σε συγκεντρώσεις, για χουντικούς παπάδες κλπ...

    Αυτό το "Ξέρουμε όλα όσα δεν είμαστε. Αλλά δεν ξέρουμε τι είμαστε." το βλέπω στην σαστιμάδα των γονιών μου στις τωρινές εξελίξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραίο κείμενο Δις, αλλά κάποιοι είμαστε κομμουνιστές σαν τους γονείς μας (που ρεφορμίζουν λίγο :p)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επίσης δεν γίναμε ποτέ πρόσκοποι. Δεν ακουσαμε "ο Θεός θα σε κάψει".
    Αχ Νάχαμε τον κουμμουνιστή πατέρα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. επίσης,
    - δεν μας αφήναν να γίνουνμε πρόσκοποι (αν και μόλις το είπε ο melkiades βλέπω...)
    - δεν μας αφήναν να πίνουμε κοκα-κόλα
    - δεν μας έπαιρναν ηλεκτρονικά παιχνίδια...
    κατσε να σκεφτώ, μπορώ να μεγαλώσω τη λίστα μου...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή