Μετακινήσεις

Πού και πού έχω την εντύπωση ότι όλη η αλήθεια ενός ανθρώπου κρύβεται στις μοναχικές μετακινήσεις του. Όχι στις ιδεολογικές. Ούτε στις συναισθηματικές. Στις απλές διαδρομές. Στο δρόμο για τη δουλειά και στο δρόμο για το σπίτι. Και περισσότερο στους δρόμους, στα οχήματα, στις αποβάθρες.

Στο αυτοκίνητο μια κάλυψη την έχεις. Αν μάλιστα κλείσεις και τα παράθυρα, δεν βρίσκουν κάπου οι σκέψεις σου να βγούνε παραέξω. Είσαι σε δικό σου χώρο άλλωστε. Όχι όπως στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο τρένο, στο μετρό. Εκεί το μόνο δικό σου, είναι εσύ.

Έχεις και μια παράξενη αίσθηση, σαν να νιώθεις αόρατος σ’ αυτά τα καθημερινά πηγαιν’ έλα. Κι ίσως είναι αυτό που σε κάνει διάφανο στα μάτια των άλλων. Ενώ το δικό σου βλέμμα, σε αυτές τις διαδρομές, δεν είναι ποτέ εκεί που κοιτάζει, μόνο μέσα σου είναι στραμμένο άλλοτε νωθρά και κουρασμένα, άλλοτε με αγωνία ή προσμονή.

Το βήμα της ρουτίνας είναι πάντα βιαστικό. Κι όταν πηγαίνεις κι όταν έρχεσαι. Ενίοτε γίνεται και τρέξιμο, και τότε το πιο πιθανό είναι να καταλήξει σε μια πόρτα που κλείνει αμείλικτα ακριβώς δύο εκατοστά μπροστά από τη μύτη σου. Ναι, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς ότι υπάρχει θεός και είναι τιμωρός. Και είναι ο οδηγός του λεωφορείου.

Γι’ αυτό πάρε καλύτερα το μετρό. Εκεί σε συμβουλεύουν κιόλας, αν και σε ειρωνεία μου φέρνει περισσότερο αυτή η νουθεσία για το διάκενο μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Πού είσαι καλή μου υπόγεια φωνή στα διάκενα που σε χρειάζομαι και δεν τα βλέπω; Σ’ αυτά δεν έχει προειδοποίηση, κι όλο μεταξύ συρμού και αποβάθρας κουτρουβαλιέμαι, ενώ για μετεπιβιβάσεις νόμιζα πως πήγαινα και τερματικούς σταθμούς.

Και πες ότι είσαι τυχερός –ή ευσεβής, αν ισχύει η μεταφυσική ερμηνεία περί πόρτας. Και επίσης ότι επιδεικνύεις την απαραίτητη προσήλωση στις μυστηριώδεις φωνές και στα αμέτρητα βελάκια με τους προορισμούς. Και επιβιβάζεσαι.

Ακόμα κι αν δεν μπεις στην διαδικασία να αναμετρηθείς με τους πολεμιστές του καθίσματος (να μην μπεις) δυστυχώς θα υποστείς τον αχό της μάχης. Σαν από μακριά όμως. Γιατί έχεις τα δικά σου τα θέματα –επίμαχα ή μη. Και όλα όσα έχεις, νιώθεις, σκέφτεσαι, είσαι, τυπωμένα στο πρόσωπό σου, πιο έντονα από κάθε άλλη ώρα. Συνωστίζονται όλα σου τα προβλήματα, οι λύπες, οι προσδοκίες. Συνωστίζονται κι οι άνθρωποι τριγύρω. Αλλά μοναδικός συνεπιβάτης ο εαυτός σου.

Καθημερινές διαδρομές. Πόσο ασήμαντο κομμάτι της μέρας σου. Τυχαία συνυπάρχεις για λίγο με την καθημερινή διαδρομή κάποιου άλλου. Είναι δίπλα σου. Δεν τον βλέπεις. Ίσως ανταλλάξετε μια αφηρημένη ματιά. Αλλά δεν τον βλέπεις. Κι όμως, είναι οι πιο αληθινές στιγμές σου. Και οι πιο αληθινές στιγμές του. Λείπει μόνο ένα βλέμμα. Συμβαίνει.