Αταξίδευτος.

Ποτέ δε χώνεψα τα ταξίδια. Αλλά ποτέ. Και ναι είναι πρόβλημα, σχεδόν ντροπή. Οι άνθρωποι σε κοιτάζουν με ένα μίγμα απορίας και οίκτου όταν τολμάς να πεις κάτι τέτοιο. Δεν το θεωρούν φυσιολογικό. Τα ταξίδια είναι χαρά, διακοπές, αποδράσεις, δώρα σε τηλεπαιχνίδια. Πώς γίνεται να μη σου αρέσουν; Ε γίνεται.

Δεν είναι η καθημερινότητά μου υπέροχη, δεν είναι συναρπαστική η ζωή μου, δεν ξυπνώ κάθε πρωί ατενίζοντας με χαρά την καινούργια μέρα. Δεν βρίσκω όμως το λόγο για να αρπάξω το πρώτο τρένο, πλοίο, αεροπλάνο προκειμένου να αλλάξω παραστάσεις. Δε φταίνε οι παραστάσεις αγάπη μου, οι ενστάσεις μου φταίνε κι απ’ αυτές θα έχω να σέρνω όπου και να κουβαληθώ.

Παραδέχομαι ότι το τρένο είναι ένα μέσο ρομαντικό, ερωτικό, μυστηριώδες (άλλωστε τόσες σεκάνς μέσα σε βαγόνια αρκούν για να μας πείσουν). Το πλοίο σού δίνει τη μοναδική ευκαιρία να ξεκουράσεις το βλέμμα σου πάνω σε όλα τα χρώματα της θάλασσας που, όπως και να το κάνουμε είναι ηρεμιστικό, κυρίως σε συνδυασμό με δυο τρεις δραμαμίνες. Ενώ το αεροπλάνο σού δίνει τη μοναδική ευκαιρία να λες ότι υποφέρεις από τζετ λαγκ, σαφώς πιο σικάτο από τη ναυτία.

Έτσι λοιπόν μπορείς να αποδράσεις, να εκδράμεις ή να κοσμογυριστείς. Κι άσε με εμένα σπίτι. Ίσως κατά βάθος κι εσύ αυτό να θες. Αλλιώς δε θα πάλευες να χωρέσεις όλο σου το σπίτι σε μια βαλίτσα.

Και μετά που θα γυρίσεις θα πρέπει να λες σε όποιον βρεθεί μπροστά σου πόσο καταπληκτικά πέρασες. Γιατί όλοι θα σε ρωτάνε. Κι αυτοί που δεν τους νοιάζει πάλι θα σε ρωτάνε. Ακόμα κι αν βαριόσουν, αν τσακώθηκες, αν χώρισες, καταπληκτικά θα λες ότι πέρασες. Γιατί άλλο αέρα έχει η πλήξη και η μιζέρια σου με φόντο αποσκευές. Πιο κοσμοπολίτικο.

Η δική μου αφόρητη πλήξη όμως είναι όταν πρέπει να δω όλες τις φωτογραφίες από το ταξίδι σου. Όταν δε με νοιάζει και πέφτω στην παγίδα της τυπικής ερώτησης. Μα γιατί να πρέπει να δω όλα τα εκθέματα του μουσείου κακοφωτισμένα και αδιάφορα; Ποια ανάγκη σε σπρώχνει να απαθανατίσεις και την τελευταία αρχαία πόρπη; Άσε που πολλές φορές έχω και ξενάγηση. Μα πρέπει να καταθέσεις όλη τη σπουδαία γνώση που αποκόμισες πριν περάσεις στη ρημάδα την επόμενη φωτογραφία; Οι ψηφιακές μηχανές μ’ έχουν καταστρέψει. Κάποτε περνούσαν από μπροστά μου δύο, τρία, άντε τέσσερα φιλμάκια. Τώρα πια μιλάμε για εκατοντάδες στιγμιότυπα. Ανελέητες κάρτες μνήμης.

Κλείνοντας αυτή τη φιέστα γκρίνιας πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι υπερέβαλα λιγάκι. Εντάξει, δεν είναι ένα ταξίδι ό,τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί. Ίσως κάποια μέρη, πιο πολύ κάποιοι άνθρωποι με ξεσηκώνουν πού και πού να κουβαλήσω το καβούκι μου λίγο πιο πέρα. Όσο για τις ατελείωτες φωτογραφίες, ακόμα κι ένας σκοτεινός αγκώνας δίπλα στη Νίκη της Σαμοθράκης μπορεί να είναι ενδιαφέρων. Αρκεί να είναι αγαπημένος αγκώνας.

Αν δεν εγκαταλείπω εύκολα τα συνήθη μου είναι γιατί έχω μια αδυναμία στα οικεία. Οικείοι χώροι, οικείοι κώδικες, οικεία πρόσωπα, οικεία σώματα. Αλλά επίσης σαν να αγαπώ εκείνα τα άγνωστα που, μ’ έναν τρόπο παράξενο, μου είναι οικεία.