Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Πρωτοχρονιές


Δυο γιορτές δίπλα δίπλα. Παρεάκι. Πριν ακόμα χωνέψεις την τεράστια ποσότητα χριστουγεννιάτικης ζάχαρης και θαλπωρής καλείσαι να αναμετρηθείς με τη συμβατική αντικατάσταση μιας χρονολογίας, που όμως συνοδεύεται από μια φιέστα απολογισμού και αποφάσεων.

Και βέβαια ευχές. Χρόνια πολλά, που είναι και μπαλαντέρ.

Και το λουτρό του σιροπιού καλά κρατεί. Μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων. Και όλων των θεμάτων που άφησε ανοιχτά η απερχόμενη χρονιά. Αυτή που τώρα διώχνουμε κλοτσηδόν. Γιατί δε συνάντησα ποτέ άνθρωπο να δηλώνει ικανοποιημένος από δαύτη. Και εννοώ κάθε φορά. Σα να την έχουμε άχτι πάντα την παλιά. Όλο γκρινιάζει και μας χαλάει τη γιορτή. Αφού την έχει πιάσει νύστα γιατί δε φεύγει μια ώρα αρχύτερα;

Η νέα χρονιά όμως; Φρέσκια, όμορφη και χωρίς ρετούς. Τιμώμενο πρόσωπο του ρεβεγιόν. Δεν την έχεις δει ακόμα άβαφη.

Βάζουμε τα καλά μας, την υποδεχόμαστε. Της προσφέρουμε δώρα, γλυκά, μια χαζή πίτα που σε κανένα δεν αρέσει αλλά θρυμματίζουμε το κομμάτι που μας αναλογεί μπας και βρούμε ένα βρόμικο νόμισμα τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο και όποιος είναι ο «τυχερός» αναφωνεί «να το, να το». Συγχαρητήρια, θα έχεις μια υπέροχη χρονιά, και του χρόνου (τουκαινούργιου, που θα χει παλιώσει όμως) πάλι εδώ θα είμαστε και θα την ξεπροβοδίζουμε με καταφρόνια. Σαν τις σχέσεις στην παρακμή τους. Ιδανικές στην υποδοχή, σκάρτες στην έξοδο.

«Τα καλύτερα και τα χειρότερα της χρονιάς που φεύγει». Αν μεταφέρω αυτή την κλισεδιάρικη λεζάντα αφιερώματος στη δική μου ζωή, αν πω να κάνω τούτο τον «απολογισμό» στην ολοδική μου περίπτωση, θα σκοντάψω σε ημερολογιακές βόμβες. Σα να αδυνατεί ο εγκέφαλος να υποταχτεί στη χρονοδιαίρεση.

Κι έτσι όλα τα παράπονα κουβαριάζονται και η δόλια η χρονιά πληρώνει τα σπασμένα όλων των προηγούμενων. Κι όχι αδίκως. Μια τεράστια ουρά είναι τα στραβά μας και τη σέρνουμε. Σιγά μην καθόμαστε να παρατηρούμε ένα μικρό νουμεράκι που αλλάζει πού και πού στο κάτω μέρος της οθόνης.

Και καθώς μας αρέσει να τα παίρνουμε όλα προσωπικά, έτσι και στην πρωτοχρονιά φοράμε ότι αποφάσεις και αλλαγές δεν τολμήσαμε ποτέ. Και ούτε πρόκειται. Γιατί κάθε απόφαση που ψάχνει αφορμή για να ισχύσει είναι σκέτη κουβέντα να γίνεται, ποτέ δεν την αγαπήσαμε κι ούτε τη θέλαμε στ’ αλήθεια.

Για δυο μήνες θα λέμε «καλή χρονιά» και θα κόβουμε πίτες. Και σιγά σιγά θα ξεστολίζουμε το σπίτι και τη διάθεσή μας. Θα πετάξουμε και τα λαμπιόνια, κάηκαν άλλωστε τα μισά... Ψευτοπράματα. Θα ξετρυπώσουμε και το τελευταίο στρασάκι από το χαλί, σκέτος μπελάς. Και θα περιμένουμε την επόμενη ευκαιρία να γιορτάσουμε τον καιρό που περνάει.

Χρόνια πολλά. Και τα ρέστα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου