Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά έχω παρατηρήσει ότι σε τακτά διαστήματα σκάει μια επιδημία που εξαπλώνεται ραγδαία. Παντού. Εντάξει, να παραδεχτώ ότι έχω μια καθημερινότητα που σέρνεται. Ποιος όμως σου είπε ότι θέλω και κουδουνάκια στην ουρά της;
Τον τελευταίο καιρό όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ξεπετιέται ένα κακάσχημο πράσινο αρκούδι. Ακόμα κι αν δεν ακουμπήσεις την πέτρα, αυτό το σιχαμένο πράμα είναι αεικίνητο και κάνει μόνο του κουμάντο. Βγάζει έναν ήχο σαν τρίξιμο άκοπης κιμωλίας στον πίνακα, ίσως εκεί να οφείλεται και η συχνή μετάλλαξή του σε παιδική τσιρίδα.
Και όπως πολύ συχνά συμβαίνει, η εν λόγω εγκεφαλική τσιχλόφουσκα διαδόθηκε μέσα από ένα διαφημιστικό σποτ. Ο δαιμόνιος εμπνευστής του-συνεργάτης των αλλαντοπωλών φρόντισε να χρησιμοποιήσει μια αρχετυπική έκφραση, ένα θεμέλιο λίθο της παιδαγωγικής, αλλά και της κοινωνικής κριτικής: το «καλό παιδί». Πρότυπο, ζητούμενο και άλλοθι.
Ας ξεκινήσουμε από την περίπτωση όπου η λέξη «παιδί» αντιστοιχεί στην παιδική ηλικία. Εδώ λοιπόν το «καλό παιδί» είναι όπλο γονέων, δασκάλων και λοιπών ενηλίκων. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας που περιλαμβάνει ζάχαρη ή παιχνίδια. Υπακοή, επιμέλεια, προσοχή. Και ησυχία.Μια μεγάλη παρέα από προστακτικές που θα σου εξασφαλίσουν μια έκπληξη από το σάκο του Άη Βασίλη, αλλά και ένα ολόκληρο σακούλι-έκπληξη με νευρώσεις για την ενήλικη ζωή σου.
Και μιας και μιλάμε για νευρώσεις κληρονομημένες, ας πάμε και στο «καλό παιδί»-σύντροφο-σύζυγο-και-δε-συμμαζεύεται, λαχτάρα και καημό του κάθε γονιού για την κόρη του.
Τι εννοεί όμως όταν λέει «καλό παιδί» ο πανικόβλητος κηδεμόνας;
Η συχνή επεξήγηση «να μην είναι αλήτης» δεν κάλυψε ποτέ κανένα ας μη γελιόμαστε. Η διευκρίνιση «να την αγαπάει» κρίνεται παραπλανητική. Σε ποιον αρκούν οι αγάπες όταν δεν είναι οι δικές του;
Εξίσου ασαφή θεωρώ και τη unisex ενήλικη εκδοχή του «καλού παιδιού», που τη βρίσκω όμως πιο γουστόζικη. Τη συναντάμε κάθε φορά που κάποιοι σχολιάζουν κάποιον, ο οποίος δεν είναι παρών (όταν δεν συμβαίνει στην τηλεόραση κανείς δεν πετάγεται να επισημάνει ότι «δεν είναι σωστό»). Κατά τη διάρκεια λοιπόν αυτής της τόσο παρεξηγημένης τελετουργίας, παρατίθενται με ανατριχιαστική (α)συνέπεια όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το εν λόγω άτομο συγκεντρώνει ορισμένα κατά κοινή ομολογία αρνητικά χαρακτηριστικά. Αφού γίνει η περιγραφή της κατακριτέας συμπεριφοράς ακολουθούν όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα. Το άτομο που δεν γνωρίζει τον άνθρωπο-θέμα (ο απαραίτητος κομπάρσος) σχηματίζει εντέλει την εντύπωση ότι ο περί ου ο λόγος διατηρεί δικαίως την περιφρόνηση και την απαξίωση της ομήγυρης. Μέχρι που ακούγεται η φράση: «Πάντως είναι καλό παιδί».
Και όλοι συμφωνούν. Είναι το μαγικό ραβδί που δίνει καλοπροαίρετη απόχρωση στην κίτρινη φιέστα που προηγήθηκε.
Έλα όμως που κάθε φορά που μου τυχαίνει ο ρόλος του κομπάρσου σε μια τέτοια παρέα έχω το φόβο ότι θα είμαι το «καλό παιδί» στην επόμενη συνάντησή τους.
Λες να φταίει το σακούλι με τις φοβίες που κουβαλάω από το σχολείο;
Τον τελευταίο καιρό όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ξεπετιέται ένα κακάσχημο πράσινο αρκούδι. Ακόμα κι αν δεν ακουμπήσεις την πέτρα, αυτό το σιχαμένο πράμα είναι αεικίνητο και κάνει μόνο του κουμάντο. Βγάζει έναν ήχο σαν τρίξιμο άκοπης κιμωλίας στον πίνακα, ίσως εκεί να οφείλεται και η συχνή μετάλλαξή του σε παιδική τσιρίδα.
Και όπως πολύ συχνά συμβαίνει, η εν λόγω εγκεφαλική τσιχλόφουσκα διαδόθηκε μέσα από ένα διαφημιστικό σποτ. Ο δαιμόνιος εμπνευστής του-συνεργάτης των αλλαντοπωλών φρόντισε να χρησιμοποιήσει μια αρχετυπική έκφραση, ένα θεμέλιο λίθο της παιδαγωγικής, αλλά και της κοινωνικής κριτικής: το «καλό παιδί». Πρότυπο, ζητούμενο και άλλοθι.
Ας ξεκινήσουμε από την περίπτωση όπου η λέξη «παιδί» αντιστοιχεί στην παιδική ηλικία. Εδώ λοιπόν το «καλό παιδί» είναι όπλο γονέων, δασκάλων και λοιπών ενηλίκων. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας που περιλαμβάνει ζάχαρη ή παιχνίδια. Υπακοή, επιμέλεια, προσοχή. Και ησυχία.Μια μεγάλη παρέα από προστακτικές που θα σου εξασφαλίσουν μια έκπληξη από το σάκο του Άη Βασίλη, αλλά και ένα ολόκληρο σακούλι-έκπληξη με νευρώσεις για την ενήλικη ζωή σου.
Και μιας και μιλάμε για νευρώσεις κληρονομημένες, ας πάμε και στο «καλό παιδί»-σύντροφο-σύζυγο-και-δε-συμμαζεύεται, λαχτάρα και καημό του κάθε γονιού για την κόρη του.
Τι εννοεί όμως όταν λέει «καλό παιδί» ο πανικόβλητος κηδεμόνας;
Η συχνή επεξήγηση «να μην είναι αλήτης» δεν κάλυψε ποτέ κανένα ας μη γελιόμαστε. Η διευκρίνιση «να την αγαπάει» κρίνεται παραπλανητική. Σε ποιον αρκούν οι αγάπες όταν δεν είναι οι δικές του;
Εξίσου ασαφή θεωρώ και τη unisex ενήλικη εκδοχή του «καλού παιδιού», που τη βρίσκω όμως πιο γουστόζικη. Τη συναντάμε κάθε φορά που κάποιοι σχολιάζουν κάποιον, ο οποίος δεν είναι παρών (όταν δεν συμβαίνει στην τηλεόραση κανείς δεν πετάγεται να επισημάνει ότι «δεν είναι σωστό»). Κατά τη διάρκεια λοιπόν αυτής της τόσο παρεξηγημένης τελετουργίας, παρατίθενται με ανατριχιαστική (α)συνέπεια όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το εν λόγω άτομο συγκεντρώνει ορισμένα κατά κοινή ομολογία αρνητικά χαρακτηριστικά. Αφού γίνει η περιγραφή της κατακριτέας συμπεριφοράς ακολουθούν όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα. Το άτομο που δεν γνωρίζει τον άνθρωπο-θέμα (ο απαραίτητος κομπάρσος) σχηματίζει εντέλει την εντύπωση ότι ο περί ου ο λόγος διατηρεί δικαίως την περιφρόνηση και την απαξίωση της ομήγυρης. Μέχρι που ακούγεται η φράση: «Πάντως είναι καλό παιδί».
Και όλοι συμφωνούν. Είναι το μαγικό ραβδί που δίνει καλοπροαίρετη απόχρωση στην κίτρινη φιέστα που προηγήθηκε.
Έλα όμως που κάθε φορά που μου τυχαίνει ο ρόλος του κομπάρσου σε μια τέτοια παρέα έχω το φόβο ότι θα είμαι το «καλό παιδί» στην επόμενη συνάντησή τους.
Λες να φταίει το σακούλι με τις φοβίες που κουβαλάω από το σχολείο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου