Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ένα ρήμα


Πολύ μ' έχει απασχολήσει κατά καιρούς η μέση φωνή του ρήματος «ψάχνω». Πρόκειται για μια από κείνες τις ιδιάζουσες περιπτώσεις λέξεων που η σημασία τους εναλλάσσεται με την πάροδο του χρόνου. Και δεν εννοώ εκείνο το χρόνο τον ευρύτερο που πατάει πάνω στο λεξιλόγιο και παίρνει για παράδειγμα τη δόξα από τον «αγαθό»- γενναίο και τον κάνει «αγαθό»- χαζούλη. Μιλώ για το χρόνο τον άλλο, τον προσωπικό, τον αμείλικτο, που δεν χαρίζεται ούτε σε αγαθούς ούτε σε πανούργους. Αλλά θαρρώ ότι σε μπέρδεψα και καθόλου δεν το ήθελα.

Το «ψάχνομαι» λοιπόν έχει μια ερμηνευτική που ξεκινάει από την εφηβεία του ανθρώπου. Τότε που –προφανώς για να μην συγχύζουν περισσότερο τον ήδη πανικόβλητο έφηβο- βαφτίζουν τα σπυριά ακμή και την τσαντίλα αμφισβήτηση. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα σε μπάσες φωνές, ημερολόγια, τσακωμούς με ότι κινείται και τρίχες που φυτρώνουν παντού, προκύπτει και η ανάγκη για «ψαγμένες» σκέψεις, «ψαγμένες» συζητήσεις και ως εκ τούτου γίνεται Μπεστ Σέλερ το ύφος είμαι-βαρύς-και-μελαγχολικός-γιατί-ψάχνομαι.

Και ξάφνου αποκαθηλώνονται από τους τοίχους των δωματίων τα ποπ είδωλα και τα (ημι)διάσημα γκομενάκια κι έρχονται και σου θρονιάζονται κάτι μαυροφορεμένοι στενάχωροι τουεναλλακτικού ή τίποτα άρτι ανακαλυφθείσες σκοτεινές παλιατζούρες. Και στα μπλουζάκια το χρώμα απαγορεύεται, μόνο κάτι στάμπες με θανατερές φιγούρες ή οποιαδήποτε αγγλόφωνη εξυπνάδα περιλαμβάνει τη λέξη «fuck». Πρόεδρος του σχολείου εκλέγεται εκείνος με τα βρόμικα μαλλιά που γρατσουνάει μια κιθάρα και μπορεί να κάνουμε τις «εκδηλώσεις» μας στα σκυλάδικα αλλά κατά βάθος τα σνομπάρουμε, άλλο που είμαστε μέσα σ’ όλα. Η συγκεκριμένη στιλιστική και τύπου πνευματική ερμηνεία του «ψάχνομαι» ενδέχεται να διατηρηθεί και στη μετ-εφηβεία, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα παραμένει και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης (πρόκειται για εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που συχνά φορτώνονται ένα ψυχολογικό κατασκεύασμα με τον ευφάνταστο τίτλο «σύνδρομο του Πίτερ Παν»).

Ακολουθεί μια ερμηνεία που η χρονική της διάρκεια ποικίλλει από άτομο σε άτομο και έχει να κάνει με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, αρχικά σ’ ένα επίπεδο λιγότερο ρεαλιστικό και συγκροτημένο από τον παραπάνω όρο. Για την ακρίβεια, εδώ «ψάχνομαι» πάει να πει ότι στύβω το μυαλό μου να σκεφτώ οποιοδήποτε ταλέντο θα μπορούσα να μετατρέψω σε δουλειά, χωρίς όμως να λάβω υπόψη μου ότι για να το βρω πρέπει να το διαθέτω. Εφόσον λοιπόν εξαντλήσω τη δυνατότητα να επιδοθώ σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό ή εν γένει δημιουργικό, τελικά προσγειώνομαι στον πραγματικό κόσμο όπου οι ευκαιρίες δεν είναι ποτέ χρυσές ενώ τα βιογραφικά είναι πάντα ελλιπή.

Πάμε τώρα στο επόμενο στάδιο. Αφού λοιπόν έχω καταλήξει πάνω-κάτω σ έναν εαυτό που δεν πολυσυμπαθώ (μα κι αυτές οι φωτογραφίες ταυτότητας να βγαίνουν πάντα χάλια), αφού έχω βρει κάτι να απαντώ στην ερώτηση «με τι ασχολείσαι», κάπου να λέω ότι μένω (αποκρύπτοντας όμως ότι κάθε φορά που με βλέπει η δόλια η μάνα μου πάνω από το κεφάλι της σχηματίζεται ένα συννεφάκι σε σχήμα τάπερ), τότε δοκιμάζω ν’ αλλάξω κατηγορία και να περάσω στην ενότητα «σχέσεις». Μετρώ τους ναυαγισμένους έρωτες που με γέμισαν δυσπιστία και λούτρινα ζωάκια, μετρώ και κάτι άλλους ανέκδοτους, μένουν και κάμποσα επιπόλαια που δε μετράνε. Κι η Χαρούλα να με τσιγκλάει «οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια ζευγάρια γίναν» και «δεν τους αντέχω ζευγαρωμένους κι εγώ να μην έχω». Σα δεν ντρέπεται κι η Χαρούλα, μεγάλη γυναίκα. Κι εκεί σκάει πάλι το «ψάχνομαι». Με άλλη αμφίεση αυτή φορά. Με κοστούμι καλοσιδερωμένο και του λέω «τι ντύθηκες;» και λέει «ισορροπία». Μόνο που ξέρεις κάτι; Το «ψάχνομαι» δεν το χώνεψα ποτέ, καμία απ’ τις στολές του. Και την ισορροπία του δεν τη θέλω, έχω κάμποση. Δεν θα αρκούσε βέβαια σε ακροβάτη, αλλά για σερβιτόρο φτάνει και περισσεύει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου