Αφηρημένα

Όσο συμπαθώ τους αφηρημένους ανθρώπους τόσο μ εκνευρίζουν οι αφηρημένες έννοιες. Σα να ρχονται ακάλεστες στις κουβέντες μας, με το ύφος τους το μπλαζέ, το ξινό χαμόγελο, κρύβοντας κάτω από την ακαδημιακή κελεμπία τους μια κορδέλα καλλιστείων.

Δεν τις θέλω, στο χω πει, να κάνουμε ότι λείπουμε. Είναι μάλιστα μερικές που έχουν πάρει και τίτλο, και μετά τη στέψη έγιναν μαϊντανοί στις συζητήσεις και στις συνειδήσεις μας.

Λέω να σου αναφέρω μερικές απ’ αυτές, τις υπερτιμημένες, ρισκάροντας να χάσω τη δική σου εκτίμηση, αν σου ήρθε ποτέ τέτοιο πράμα.

Θα ξεκινήσω με την ειλικρίνεια, που την έχω πολύ άχτι. Ύπουλη είναι αυτή και κακιά, κι ας φοράει κάτι σαν φωτοστέφανο (στέκα είναι, μη σε κομπλάρει). Ξέρει όμως να πλασάρεται δε λέω, γι αυτό και είναι πρώτο όνομα στο μαγαζί. «Α εγώ είμαι ειλικρινής, ό,τι σκέφτομαι θα το πω». Κάτσε μια στιγμή βρε άνθρωπε. Σου ζήτησα να μάθω τι έχεις στο κεφάλι σου; Ρώτησα τη γνώμη σου, ικέτευσα την κριτική σου; Από πότε έχω να επιλέξω την ειλικρίνεια ή το ψέμα; Εκείνο το ανάμεσα, η σιωπή, γιατί δεν έχει πέραση;

Ναι κάποιων οι αλήθειες με αφορούν, τις θέλω. Αλλά εκείνοι ξέρουν το σύνθημα, και ούτε σφραγίδες ειλικρίνειας χρειάζονται ούτε σημαίες ευθύτητας και ντομπροσύνης. Και ξέρουν το πότε και το πώς. Εσύ δεν υπάρχει λόγος να τοποθετηθείς. Πάρε τις σημειώσεις σου και πήγαινε σε άλλο πάνελ.

Μεγάλη επιτυχία έχει επίσης και η ηρεμία (οι φίλοι της τη φωνάζουν ησυχία). Αυτή δεν τη λες ανακατώστρα.

Ίσα ίσα. Κάθεται στ’ αυγά της μέχρι να τα λιώσει. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν βρίζει, δεν τσιρίζει. Μην μπερδεύεσαι, ζωντανή είναι. Δεν θα βρεις καλύτερη γειτόνισσα. Αρκεί να μην κάνεις φασαρία. Και να μην χρειαστείς ποτέ ζάχαρη ή βοήθεια. Πάντως δηλώνει φιλόζωη.

Συχνά της κάνει παρέα η σιγουριά. Ε δεν κάνουν και πάρτι αλλά καλά περνάνε, ήσυχα. Τις βαριέμαι όμως λίγο. Πιο πολύ συμπαθούσα την αμφιβολία. Γούστο είχε. Πριν την ψυχοθεραπεία. Ήταν ψυχαναγκαστική και λίγο τρελούλα.

Μεγάλη επιτυχία στους αφηρημένους κύκλους έχει η ευαισθησία. Την έχουν όλοι. Κι αν δεν την έχουν πάλι την έχουν. Αλλά κατά βάθος. Όχι πολύ βάθος. Λίγο να ξύσεις την επιφάνεια και ξεπροβάλλει ένας ολάκερος ευάλωτος κόσμος, έτοιμος να σου χαριστεί. Ό,τι διαφορετικό βλέπεις είναι άμυνα. Κι επίθεση να βλέπεις, άμυνα είναι.

Παραλίγο να το ξεχάσω. Υπάρχει και η ευτυχία. Ή μάλλον δεν υπάρχει. Ή τέλος πάντων ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει κι έχει καταντήσει αηδία.

Περί υπερτιμημένων εννοιών και αξιών ήταν ο λόγος και φαντάζομαι παρατήρησες ότι τα ιερά σου και τα όσια τα έκανα γαργάρα. Είναι που θέλω να προστατεύσω την ευαίσθητη ψυχή σου μη μου αρχίσεις τις «άμυνες»; Ή μήπως είναι που θέλω την ησυχία μου;